ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਅਧਿਆਇ “ਹਮੇਸ਼ਾ ਗੁਰੂ ਦੇ ਨਾਲ, ਭਾਗ ੧” ਡਾ: ਹਰਭਜਨ ਸਿੰਘ ਦੁਆਰਾ
15 ਅਗਸਤ, 1974 ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਦੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਦਾ ਸਤਿਸੰਗ
ਉਸ ਦਾ ਮਿਸ਼ਨ ਬਹੁਤ ਉੱਚਾ-ਸੁੱਚਾ ਹੈ ਅਤੇ ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਹਜ਼ੂਰ ਨੇ ਹਰ ਕੰਮ ਨੂੰ ਨਿਪੁੰਨਤਾ ਨਾਲ ਕੀਤਾ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਹੀਂ ਮੰਗੀ, ਸਗੋਂ ਹਰ ਕੰਮ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੀਤਾ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸਚਾਈ ਦੀ ਮਾਣ-ਮਰਿਆਦਾ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਬਣਾਈ ਰਖਿਆ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਜ਼ੁਲਮ ਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾਉਣ ਲਈ ਬੜੀਆਂ ਘਾਲਣਾ ਘਾਲੀਆਂ
ਅਤੇ ਸਚਾਈ ਨੂੰ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤੱਕ ਫੈਲਾਇਆ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰੇਮ-ਪਿਆਰ ਦਾ ਬੀਜ ਬੀਜਿਆ
ਅਤੇ ਜਿੱਤ ਦੇ ਝੰਡੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਉੱਚੀ ਥਾਂ ਤੇ ਉਤੇ ਲਿਆ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ।
ਇਤਿਹਾਸ ਦਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਸਚਾਈ ਦੀ ਜਿੱਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ
ਬਹੁਤ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਦੀ ਅਹੂਤੀ ਦੇਣੀ ਪਈ।
ਅਯੋਗ ਮਨੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਸਚਾਈ ਨੂੰ ਬਚਾਈ ਰਖਿਆ।
ਉਸ ਮਹਾਂ-ਪੁਰਸ਼ ਨੇ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਹੀਰ ਚੁਣ ਜਿਹੜੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਝੁੱਕ
ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉਤੇ ਕਦੇ ਨਿਰਾਸਤਾ ਦੇ ਚਿੰਨ੍ਹ ਵਿਖਾਈ ਦਿਤੇ।
ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ (1) ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹਿਰਦਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕੋਮਲ
ਅਤੇ ਰੱਬੀ ਨੂਰ ਦਾ ਸੋਮਾ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵੀ ਬੜੇ ਮਹਾਨ
ਅਤੇ ਉੱਚੇ-ਸੁੱਚੇ ਕੰਮ ਲਈ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਬਲੀਦਾਨ ਦੇ ਦਿਤਾ।
ਸਮੇਂ ਦੀ ਪੁਕਾਰ ਸੀ, ਕਿ ਕੋਈ ਮਹਾਨ ਵਿਅਕਤੀ ਆਪਣੀ ਜਾਨ
ਦੀ ਅਹੂਤੀ ਦੇਵੇ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ,
“ਇਸ ਬੁਰਿਆਈ ਉਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾਉਣ ਲਈ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹੋਰ ਕੌਣ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ”?
ਸੰਤ ਕਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਇਸ ਦੁਨਿਆਵੀ ਯਾਤਰਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ
ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨਹੀਂ ਗਏ।
ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਭੂ ਉਹ ਸੰਗਤ (2) ਕਲਾਂ ਛੁੱਟੀ ਲੈਣੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ
ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੀਤਾ:
ਪੰਦਰਾਂ ਅਗਸਤ ਭਾਰਤ ਦੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ,
ਉਹਨਾਂ ਵਾਪਸ ਆਪਣੇ ਨਿਜ-ਘਰ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਅਜ਼ਾਦੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਹੋਰ ਕੌਣ- ਕੌਣ ਅਜ਼ਾਦੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਦੱਸ”?
ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਅਜ਼ਾਦੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ”।
ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਇਹ ਨਾ ਕਿਹਾ, ਕਿ ਮੈਂ ਅਜ਼ਾਦੀ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ।
ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਜਿਹੜੇ ਆਦਮੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ,
ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਉੱਪਰ ਕਰੋ“। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਉੱਚਾ ਉੱਠਾ ਕੇ ਕਿਹਾ,
“ਹੁਣ ਮੈਂ ਵੀ ਅਜ਼ਾਦ ਹਾਂ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਸਾਰੇ ਅਜ਼ਾਦ ਹੋ ਅਤੇ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਨਿਰਭਰ ਨਹੀਂ ਹੋ”।
ਫੁਟਨੋਟ:
(1) ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਹਜਾਰਾਂ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਘਾਟ ਉਤਾਰ ਦਿਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਬਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਬਦਲਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਪੰਡਤਾਂ ਨੇ ਰਾਜੇ ਅੱਗੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਭੋਲੇ-ਭਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਬਦਲਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਨਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮਾਸੂਮ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਕਤਲ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਅਸਾਂ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਕੋਲ ਸਿਖਿਆ ਹੈ, ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਧਰਮ ਇੱਕ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਉਸ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹਾਂ। ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਦਾ ਧਰਮ ਬਦਲ ਲਵਿੰਗ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਧਰਮ ਬਦਲ ਲਵਾਂਗੇ।
ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਪੰਡਤ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਕੋਲ ਆਏ ਅਤੇ ਬਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਜਰ ਜੀ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਇਕਲੌਤੇ ਪੁੱਤਰ ਗੋਬਿੰਦ ਕੋਲ ਆਏ, ਜਿਹੜੇ ਕਿ ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਅਜੇ ਨੌਂ ਸਾਲ ਦੇ ਸਨ। ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਪੰਡਤਾਂ ਉਤੇ ਹੋ ਰਹੇ ਤਾਰੀ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਇਸ ਜ਼ੁਲਮ ਉਤੇ ਫਤਹਿ ਪਾਉਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਮਹਾਨ ਮਹਾਂ-ਪੁਰਸ਼ ਦੇ ਸਿਰ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ”। ਗੋਬਿੰਦ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਵਲੋਂ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, “ਪਿਤਾ ਜੀ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹੋਰ ਕੌਣ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ”? ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਛੁੱਟੀ ਮੰਗੀ ਅਤੇ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਬਲੀਦਾਨ ਦੇ ਦਿਤਾ।
(2) ਸੰਤ ਕਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਆਪਣੇ ਪਰਵਾਰ ਕੋਲ ਛੁੱਟੀ ਲੈਣ ਨਹੀਂ ਗਏ, ਸਗੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ 15 ਅਗਸਤ, 1974 ਨੂੰ ਸਤਿਸੰਗ ਕੀਤਾ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਅੱਜ ਅਜਾਦੀ ਦਾ ਦਿਨ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਜਿਹੜੇ ਵੀ ਅਜਾਦ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਉਪਰ ਖੜੇ ਕਰਨ”। ਸੰਗਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਵੇਂ-ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਉੱਪਰ ਉੱਠਾ ਲਏ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਅਸੀਂ ਵੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ”। ਕੋਈ ਵੀ ਇਸ ਭੇਦ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਸਕਿਆ ਕਿ ਅਜ਼ਾਦੀ ਲੈਣ ਦਾ ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਕੀ ਮਤਲਬ ਸੀ। ਹਜ਼ੂਰ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਉੱਪਰ ਉਠਾਏ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਹੁਣ ਮੈਂ ਵੀ ਅਜ਼ਾਦ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਅਜ਼ਾਦ ਹੋਵਗੇ”।
(ਨੋਟ: ਜਦੋਂ ਹਜ਼ੂਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ “ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਜਿਹੜੇ ਵੀ ਅਜਾਦ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਉਪਰ ਖੜੇ ਕਰਨ”, ਤਾਂ ਡਾ: ਹਰਭਜਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਉਠਾਇਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਗੁਰੂ ਦਾ “ਉਧਾਰ ਸੇਵਕ” ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸ ਉੱਤੇ ਨਿਰਭਰ ਰਹਿ ਕੇ।)